Święta Bożego Narodzenia stanowią coroczne przypomnienie kluczowego wydarzenia dziejów ludzkości: „Słowo stało się ciałem i zamieszkało między nami” (J 1, 14). Jest to miła i radosna nowina, która dzieli nasz czas na dwa okresy: przed i po Chrystusie. Jest to istotna tajemnica naszej wiary, wobec której należy pochylić się, aby kontemplować ją pełni zdumienia.
Bóg prawdziwie stał się jednym z nas! Przyszedł, aby nas odkupić, aby dać nam udział w Jego boskiej naturze, aby uczynić nas dziećmi Bożymi i dziedzicami Nieba. Przyszedł, aby zostawić nam wzór do naśladowania: Jego boskie i zarazem ludzkie życie. Przyszedł, aby ułatwić nam spełnienie pierwszego przykazania, ponieważ jeśli ktoś mógłby odczuwać bojaźń wobec nieskończonego Boga, jak łatwo kochać Dzieciątko! Nasze polskie kolędy w prostych słowach bardzo trafnie wyrażają istotę tej tajemnicy.
Cóż masz niebo nad ziemiany?
Bóg porzucił szczęście swoje,
Wszedł między lud ukochany,
Dzieląc z nim trudy i znoje.
Rzeczywiście, od kiedy Jezus Chrystus pojawił się w Palestynie, nic nie jest już takie samo. Dzielił z nami pracę, życie rodzinne, trudy i znoje. Dzięki temu wszystkie te rzeczywistości nabywają nowego znaczenia, nasze ludzkie życie może być przedsionkiem Nieba: Cóż masz niebo nad ziemiany? Starajmy się kontemplować powoli te prawdy przed szopką w naszych domach, idąc za radą Papieża Franciszka: „Wcielenie Słowa w ludzkiej rodzinie, w Nazarecie, porusza swoją nowością historię świata. Musimy zagłębić się w tajemnicę narodzin Jezusa, w „tak” Maryi wobec zwiastowania anielskiego, kiedy w Jej łonie poczęło się Słowo; również w „tak” Józefa, który Jezusowi nadał imię i zatroszczył się o Maryję; w radość pasterzy przy żłóbku; w pokłon trzech Mędrców (…) To jest tajemnica Bożego Narodzenia i tajemnica Nazaretu, pełna woni rodziny!” (Papież Franciszek, Amoris laetitia, 65).
W centrum tajemnicy Wcielenia Słowa Bożego znajduje się Święta Rodzina. Ile lekcji nam dają Jezus, Maryja i Józef. Ile dobrych przykładów, by przeżywać inaczej naszą codzienność. Drodzy rodzice, sugeruję Wam, byście opowiadali waszym dzieciom opowieści o Świętej Rodzinie i o Dzieciątku, nowe i stare jasełka. Dzięki temu możemy odtworzyć w naszych domach atmosferę Rodziny z Nazaretu i Betlejem, co będzie owocowało w dobrych i konkretnych postanowieniach służby, oddania, zapomnienia o sobie…
Boże Narodzenie jest świętem Dziecka – nowo narodzonego Dzieciątka i również święto każdego dziecka. Dzieci mają naturalną zdolność zdumienia, która ułatwia im dojść bezpośrednio do sedna tej tajemnicy. Nieraz zaskakują nas swoimi spostrzeżeniami i pytaniami. Do nas dorosłych Pan skierował te słowa: „Jeśli się nie odmienicie i nie staniecie jak dzieci, nie wejdziecie do królestwa niebieskiego”. Niebo jest dla tych, którzy są tak prości i nieskomplikowani jak dzieci; dla tych, którzy potrafią wierzyć mocno tak jak wierzą dzieci; ufać pewnie tak, jak ufają dzieci; kochać gorąco tak, jak kochają dzieci. W czasie Świąt będziemy mieć okazję, by nauczyć się jeszcze raz tego Bożego dziecięctwa, które można pogodzić z dojrzałością właściwą wiekowi dorosłemu.
Niech Święta Bożego Narodzenia będą pełne miłości zaczerpniętej od samego źródła: od Boga – Miłości. „Niech ta miłość, właśnie dzięki wam, drodzy chłopcy i dziewczęta, rozszerzy się na wasze otoczenia i na cały świat. Niech ta miłość dotrze do wszystkich, którzy jej szczególnie potrzebują: zwłaszcza do cierpiących i zapomnianych. Czyż może być większa radość niż ta, którą wnosi miłość? Czy może być większa radość niż ta, którą Ty, Panie Jezu, wnosisz w dzień Bożego Narodzenia w ludzkie serca, a zwłaszcza w serca wszystkich dzieci?” (św. Jan Paweł II, List do dzieci 13 XII 1994 r.).
Życzę wam wszystkim – rodzicom, dzieciom, nauczycielkom szkoły i przedszkola Horyzonty – radosnych i pogodnych Świąt przeżywanych w zaciszu Waszych domów
Ks. Jan O’Dogherty
Szkoła Horyzonty